Het circus Henri Spalter had zijn tenten opgeslagen bij het stadspark en had niet echt veel belangstelling, dat kon je wel stellen. Tot er op een dag een affiche werd verspreid: ‘Nu zaterdag gigantische stripact! Komt dat zien, komt dat zien!’ In no-time waren alle kaarten uitverkocht. De vraag was zo groot dat er zelfs extra stoeltjes werden aangesleept zodat er toch nog een slordige honderdtwintig kaarten meer konden worden verkocht.
En toen was het zaterdag. In grote drommen stonden de mensen te wachten om te worden binnengelaten. Iedereen becommentarieerde de verwachte act. “Ja, wat moeten we ons bij dat gigantisch voorstellen? Is dat iedereen van het circus of…?” “Ik ben echt wel benieuwd hoor!” “Naar het schijnt is het toch wel speciaal, want ik las van iemand in Zweden dat…” en zo ging dat maar door. Alle aanwezigen zochten en vonden een plaats, het uitgangsdoek ging dicht en het licht dimde. Enkel op het midden van de circusvloer, die dik was van het zaagsel scheerde een lichtbundel traag over en weer. Plots met veel getrompet kwam de circusolifant binnengebaggerd. Het was een mooi exemplaar, zeker weten, maar dat kon je niet goed zien wegens de enorme hoeveelheid kleding die hij droeg. Uitdagend ging hij in het midden van de arena staan en begon zich op de stomende muziektonen van het orkest traag te ontdoen van een pak kleren. De kleren vlogen alle kanten op. En het ritme versnelde. En de olifant bleef maar strippen. Het publiek werd rond de oren geslagen met duffels, coats, ondergoed, sjaals, petten, mutsen, trainers, truien, broeken, hemden, kousen, zoveel stuks dat iedereen het zicht ontnomen werd. En toen de wolk kleren was gedaald en de muziek stopte stond er enkel nog een spiernaakte muis in het midden van de arena. “Tadaaaa!” riep de muis. Het werd zoals verwacht muisstil. En plots riep een vrouw in het publiek: “AAAAAAAh, een muis!” en die kreet was het collectieve sein om zo snel mogelijk naar de uitgang te rennen, struikelend over mekaar en de gestripte kleren. De tent was al na zeven minuten akelig leeg op de muis na. Die keek nog een tijdje beduusd rond en slofte dan weg naar de woonwagen van de circusdirecteur. Hij klopte en werd direct binnengelaten. “Iets drinken?” vroeg de directeur toen de muis zich had neergeploft in een stoel. “Ja, een whisky, nee geen ijs, dank u.” Het bleef even stil terwijl de directeur de whisky voorzichtig in een vingerhoed goot. “Hier, drink op.” zei hij, “En wat vond je er nu zelf van?” “Bah,” zei de muis terwijl hij in zijn whisky tuurde, “Dan is er eens iemand die er in slaagt om van een olifant een muis maken en dan is het voor die mensen weer niet goed.” En traag nipte hij aan zijn whisky terwijl hij dubde over een nieuwe act.