De rechter stond recht. Dat moest wel, want anders had hij geen zicht op de beklaagde in de beklaagdenbank. Dat was een piepklein mannetje die wat verloren aan zijn neus stond te pulken. “Dus u beweert dat u het zandmannetje bent!” bulderde de rechter. “Wis en waarachtig, mijnheer.” repliceerde het mannetje beleefd. “En u vindt het noodzakelijk om mensen zand in de ogen te strooien, in deze tijden waarin de bevolking vooral uit is op de waarheid.” “Ja mijnheer.” zei het mannetje schuchter, “Het is mijn beroep, ziet u. Ik ben altijd al het zandmannetje geweest. En dat gaat niet veranderen, want ik kan niks anders. Het is mijn beroep ziet u. En zo zal het altijd zijn, want ziet u…” “Ja, stop met maar met dat slaapverwekkend betoog!” tierde de rechter, “U bent er zich toch van bewust dat uw professionele bezigheid een overtreding is van Vlarem 1, Vlarem 2, en straks misschien ook nog van Vlarem 3.” Hij pauzeerde even om het gewicht van de wet wat meer te laten doordringen, maar hij zag duidelijk dat het mannetje daar onbewogen door bleef. Toen gooide hij het over een andere boeg: “Mijn beste vriend, als je niet beseft dat jouw bezigheid een gevaar is voor de volksgezondheid, dan gaan we dat, hic et nunc, even laten demonstreren. Doe uw ding en bewijs ons dat je nuttig bent voor deze maatschappij.” Met die woorden ging hij terug zitten. Het mannetje wachtte niet langer en pakte de zak die hij heel galant over zijn schouder had gedrapeerd. Hij deed er een greep in en strooide over alle aanwezigen een wolk van fijne glinsterende zandkorrels, die zich stuivend over de zaal verspreidde. Een paar tellen later lag heel de rechtszaal vredig te snurken. Daarna ging het mannetje rond en rolde ieders zakken. Met de buit, een flinke buit trouwens, spoedde hij zich naar de uitgang. Eens buiten knipperde hij eens tegen de middagzon en zei zacht tegen zichzelf: “Daar ga ik nu eens een stapel nieuwe kleren van laten maken, zie. En allemaal van fijne stof.”
Vorig sprookje