Willy Vandewittewaters bracht op verzoek van het tijdschrift ‘Smirna’ een bezoek aan een fabriek van vliegende tapijten. Aangekomen bij het gebouw bleek het om een gigantisch grote hal te gaan met vooraan twee éénmanssassen. Nergens op de gevel was de naam vermeld en niets verried de activiteit binnen. “Stap in het sas en wacht tot de buitendeur dicht is, dan kan u binnenkomen.” zei een stem door de parlofoon. Op de binnenvenster van het sas hing een papier met daarop: ‘Absolute stilte wanneer u de fabriek betreedt. U mag enkel praten vanaf het moment dat u daarom wordt verzocht.’ Vreemd! Willy stapte binnen in wat hem een grote vliegtuighal leek, alleen waren er geen vliegtuigen te bekennen, alleen maar een vlakte bedekt met tapijten in alle kleuren en vormen, niet gestapeld, één per één mooi naast mekaar. Vanachter een glazen deur wenkte een aantrekkelijke dame in een smaakvol mantelpakje. Eénmaal binnen wou Willy direct iets vragen maar hij dacht aan de waarschuwing. “Mag ik iets zeggen?” mimeerde hij nadrukkelijk. “Jaja,” zei de vrouw, “Hier mag u praten. Even voorstellen, ik ben de manager van de fabriek. En u denkt natuurlijk, waarom mag er niet gepraat worden. “Wel!” stak ze meteen van wal. “Ieder tapijt reageert op een spreuk of een paswoord wat wij, de makers, en na aankoop ook de klant, kennen. Dus als mijn mensen constant van alles zouden roepen, zou het daar nogal een gevlieg zijn op de werkvloer. Maar u wou wat vragen stellen. Voor de draad ermee!” Het was duidelijk een manager met de voeten op de grond. “Wat kost zo’n tapijt eigenlijk?” begon Willy. “Oh, da’s redelijk duur hoor want wij leveren topkwaliteit. Wij hanteren de wettelijke garantie van twee jaar op weeffouten, maar wij krijgen zelden of nooit klachten. De tapijten zijn gemaakt van hennepvezels en een ultrageheim bestanddeel en geschikt voor vervoer van maximum zes volwassenen of 12 kinderen, en hebben een vlieghoogte van vijftig meter, vliegbereik onbeperkt, stofzuigen hoeft nooit, reinigen kan met yoghurt…” en zo dreinde de vrouw eindeloos voort over technische details. Willy’s aandacht was intussen verlegd naar de emaillen borden die achter haar aan de muur hingen. “Zwijgen en werken!” stond er op en ook “Draag steeds je valhelm! Een vliegend tapijt kan je het hoofd doen verliezen!”. “Oh ja,” zei Willy, “ik had ook nog deze vraag die onze lezers zeker interesseert. Wat als één van uw werknemers een tapijt uit de fabriek wil smokkelen?” “Oei!” zei de manager peinzend, “Dat is eigenlijk nog nooit gebeurd. Die vliegt direct buiten, denk ik. En terugkeren zit er natuurlijk niet in, zou ik denken.”
Vorig sprookje