“Papa, is het nog ver?” vroeg de kleine muis zuchtend terwijl hij krampachtig meesleurde aan de zware zak. “Nee, jongen, en wees stil want de buizen hebben oren.” En verder ging de tocht door de verluchtingsbuis van het gebouw. Eindelijk bereikten ze de uitgang, of eigenlijk de ingang. Ze lieten de zak even voor wat hij was en tippelden de grote ruimte binnen. “Waaw!” zei de kleinste muis die op zijn achterste pootjes ging staan en allerlei lekkere geuren opsnoof, “waar zijn we nu?” “Stt!” zei de vader, “ We zijn hier in een pakhuis, maar dat vertel ik straks nog. Eerst ons werk doen zoals afgesproken.” En vader begon de zak leeg te schudden die vol zat met keutels. “Bweuk!” zei de kleine muis, “Dat stinkt zeg!” “Nogmaals STT!” zei de vader, “Doe nu wat ik zeg en leg er hier en daar een hoopje van, maar goed zichtbaar.” En zo deden ze. Daarna moffelden ze de zak onder een grote jutezak weg en verdwenen via de buis terug naar buiten. Eenmaal daar gekomen nam vader het woord. “Vanavond, mijn zoon, hebben we een booby-trap gemaakt, én geschiedenis geschreven.” De zoon knikte alsof hij het helemaal begreep. “Hier in het pakhuis woont de rattenfamilie Serrano. Dat zijn notoire maffioso. Maar da’s nog niks. Het ergste is dat zij niemand bij de heerlijke voorraad die daar ligt toelaten, buiten hun familie natuurlijk. De mensen van wie het pakhuis is, hebben hen nog niet ontdekt. Maar dat zal morgen veranderen. Want als de mensen morgen die rattenkeutels vinden, gaan ze vergif strooien. En dan is het binnenkort gedaan met de Serrano’s. Finito, end of story. En dan, mijn zoon, gaan wij daar wonen.” “Pa, je bent keigoed zeg! Hoe kom je daar toch op, wat een keifijn plan!” repliceerde de zoon bewonderend. “Jongen,” zei de vadermuis gemaakt bescheiden, “Vergeet nooit dat je de zoon bent van Mickey ‘Blue eyes’ Mouse. We gaan het hier in Hollywood helemaal maken.”
Vorig sprookje