“Een man had eens drie zonen.” De gastspreker stopte even en keek de zaal in. De stoelen waren goed bezet, de organisator kon tevreden zijn over de opkomst. “EN een dochter!” vervolgde hij zijn sprookje. Heel gezapig, zoals hij dat gewend was, liet hij het verhaal de zaal inrollen. “De oudste zoon vond een schat die groter was dan het bezit van de ganse stad.” Terwijl dacht de man “Hoe had ik voor deze lezing de betaling alweer geregeld? Was dat nu volledig officieel of was er een stuk… Ik ben dat compleet vergeten. Dom van me.” En terwijl de tekst van het sprookje verder ging, dwaalden zijn gedachten af naar huis. Waarom was zijn vrouw vanmorgen zo koel geweest bij het afscheid, en dat was niet de eerste keer. 22 jaar geleden was hij gehuwd met zijn eerste en enige lief, zijn ‘Bertha’ en het huwelijk was kinderloos gebleven. Dat was zijn verdienste, want hij was onvruchtbaar gebleken. Bertha had er zich bij neergelegd en compenseerde dit ruimschoots door haar kleerkast vol te proppen met kleding, waarvan ze sommige stukken in al die tijd maar één keer had gedragen. Maar weg doen kon ze ook niet, zijn Bertha. En om die gestage inkomende stroom aankopen te kunnen financieren had hij naast zijn dagtaak een bijbaan aangenomen als sprookjesvoorlezer. Met succes, zo bleek snel. Maar zijn vrouw vond dan weer dat hij teveel uithuizig was. Tja, het was geld of geen kleren. Hij sloot de gedachtenstroom af en concentreerde zich ten volle op het voorlezen. “En de boze stiefmoeder nam de jongste zoon mee en sloot hem op in…” Stiefmoederlijk, dat was de manier waarop Bertha hem al die jaren had behandeld, alsof hij het vervangend kind was. En plots schrok hij op, want het sprookje was ten einde en de zaal barstte los in een hartelijk applaus. De spreker boog diep en liet de appreciatie over zich komen. Nadat hij zich wat had opgefrist in de kleedkamer ging hij richting foyer waar nog groepjes mensen iets stonden te drinken alvorens huiswaarts te keren. De organisator trok zich los uit een groepje en kwam stralend naar hem toe. “Mijn beste man, dat was pure klasse! Ik heb er echt van genoten. En hier en daar heb ik van de zaal een opmerking gehoord daarnet en dat was telkens ronduit positief.” De spreker glimlachte kort. “Maar als ik zo onbescheiden mag zijn…” en de organisator verlaagde zijn stem tot gefluister, “Wat ik me de ganse tijd afvroeg, en het zal aan mij liggen hoor, ik kon alle personages goed plaatsen, maar wie was toch die Bertha die telkens onverwacht in het verhaal opdook?”
Vorig sprookje