Miranda zat voor de eerste keer in haar elfenbestaan op een stoel tegenover de opperelf. Hij had haar dringend ontboden. Omdat dit heel ongewoon was, had ze haar vriendin Imelda onder de vleugels genomen en die zat nu in spanning buiten voor de deur te wachten.
“Miranda, om de zoveel era heb ik een functioneringsgesprek met al mijn elfen, maar dat van jou heb ik wat vroeger ingepland. Heb je een idee waarom?” Nee, dat wist Miranda niet, en ze tuurde zogenaamd geïnteresseerd naar de nerven in het tafelblad.
“Juffer Miranda, ik heb klachten over jou gehoord, en nog niet van de minste.” Miranda boog nog wat dieper naar het tafelblad. Nu kon ze echt in de poriën van het hout kijken.
“Je weet dat het onze taak is om mensen te dienen, te beschermen, op hun schouder te gaan staan, hen letterlijk BIJ te staan. En wat hoor ik over jou? Je verspeelt je tijd, je gaat dansen, je verdoet je dagen met damestijdschriften te lezen, je bent zelfs gesignaleerd op een beauty farm (dit laatste sprak de opperelf uit alsof hij een vieze vod in de mond moest nemen) en ik verneem zelfs dat je uren kan gebogen zitten over een kruiswoordraadsel. Heb je daar een weerwoord voor?” “Hoeveel letters?” zei Miranda stilletjes. “Miranda, dit is niet grappig en ik raad je dan ook aan om je leven snel te beteren! Je gaat heel binnenkort een cursus empathie en menslievendheid volgen en bovenop nog een speedcursus altruïsme.” De opperelf ging nog een tijdje door met reprimandes en stuurde haar daarna buiten met een copie van het gesprek.
Buiten stond Imelda trillend te wachten. “En, en?” vroeg ze angstig. “Bwah” zei Miranda op een nonchalante toon, “Ik ben bevorderd. Ik ben nu een zelfje.”