Hubert kwam stralend het clublokaal binnen. Al van aan de deur riep hij mijn richting uit: “Hey, ik heb wat te vertellen!” Nu had Hubert zogenaamd altijd wel wat te vertellen, maar naarmate de avond vorderde kon hij wel eens dor gezelschap worden. “Barst los, Hubert!” zei ik moedig want ik was in een tolerante bui. “Man-man-man, ik had me ingeschreven voor dat seminarie van Floracom, en ik had zoiets van…” “Hubert, terzake, wat is Floracom?” want mijn bui begon over te drijven, ik kreeg namelijk ook ‘zoiets van…’.
“Wel, Floracom is een seminarie over praten met bloemen. Met planten gaat dat al, dat weet een klein kind. Maar het kan ook met bloemen. Alleen is het een complexe materie want je moet goed uitkijken wat je zegt tegen welke bloem. Bijvoorbeeld! In tegenstelling tot wat je denkt, is er met een klaproos niét te praten. Een iris kan je dolblij maken met een gesprek over schilderkunst. Een roos, nee wacht, een dahlia laat zich graag thrillers voorlezen en een ranonkel is gek op Goethe. En weet je wat een kruidje-roer-me-niet graag hoort?” Nee, ik wist het niet want ik was niet op dat seminarie. Triomfantelijk taterde Hubert: “Die laat geen conversatie over chicklits liggen. Straf hé! En als je wilt kan ik je mijn boek met alle bloemen en dito gesprekken wel eens lenen.” Ik heb ons gesprek beleefd afgesloten, heb de rekening betaald en ben naar buiten gewandeld. Onderweg naar huis zag ik een paardenbloem in de berm. Ik dacht, waarom niet, en begon een luchtige babbel over paarden. Maar het werkte niet. Ik had zelfs het gevoel dat de plant me pisnijdig aankeek. Toch maar eens dat boek lezen als ik in het vervolg beslagen de natuur in wil wandelen. En intussen heeft Hubert me de volledige boeket-reeks bezorgd.