“De volgende!” zei de man achter het loket. Zijn enthousiasme lag te verdorren in de onderste schuif van zijn kleurloos ladenblok. “Ha, mijnheer Baba” zuchtte hij, “Zeg het maar”.
“Wel, zoals elke maand kom ik het loon ophalen voor mijn veertig medewerkers. Ik had graag…”
“Mijnheer Baba” onderbrak de bankbediende hem op een toon die het midden hield tussen verveeld en berispend, “heeft u nog nagedacht over mijn voorstel om uw mensen giraal te betalen?”
“Jaja, ik heb dat voorgelegd op ons wekelijks overleg, maar het is weggestemd. Mijn werknemers willen handje-contantje.”
“Goed!” concludeerde de man achter het loket zuchtend. “En wat zal het deze keer zijn?”
“Wel, ik had graag 400 dubloenen, 200 realen, 15 kilogram stofgoud en 10 rollen brokaat. En doet u er nog 5 kilo parels bij en 200 staters, want ik wil wat bonussen uitdelen. En ook nog graag 5 gouden kelken en twee platina kronen.”
“Even kijken.” De bediende stond op en verliet zijn plaats.
Ali Baba keek achter zich en zag een rij mensen staan, sommigen met hun pensioencheque in de hand.
Hij glimlachte naar de wachtenden alsof hij wilde zeggen: “Het is zo geregeld hoor!”. Iedereen staarde afwezig terug. Ze waren intussen gewend om de arabier af en toe te zien opduiken.
Na een paar minuten nam de bediende zijn plaats terug in achter het loket. Hij schraapte even zijn keel.
“Mijnheer Baba, het spijt me, maar er staat niet voldoende op de rekening. U heeft de voorbije jaren uw thesaurie volledig uitgeput. Ik vrees dat ik u niet kan uitbetalen.”
En toen begon het sprookje.